اتوبوس در ایستگاه می ایستد و توجهم به پیاده رو جلب می شود، پدری جوان نوزادش را در آغوش گرفته و مغرورانه قدم میزند،فکر نکنم سن نوزاد از چند ماه بیشتر باشد. خنده ام می گیرد؛ چنان با افتخار سرش را بالا گرفته، گویی میخواهد به همه بگوید که من پدر شده ام، حس می کنم دوست دارد این حس زیبایش را فریاد بزند و به همه بگوید که چقدر احساس خوبی دارد.
با خودم فکر میکنم اکثر پدرهای جوانی که دیده ام این چنین بوده اند. برعکس، مادران جوان چنان با کودک خود سرگرم می شوند و غرق در دنیای خود که کمتر فرصت می کنند به دیگران بگویند که مادر شده اند، کمتر فرصت می کنند فریاد بزنند چقدر خوشبختند و سرشان را بالا بگیرند تا موج غرور چشم هایشان با نوزاد کوچک در آغوششان را به دیگران هم نشان دهند.
به این فکر میکنم که چرا تا به این حد بین این دو جنس تفاوت است حتی در چنین حس زیبایی که هر دو در آن مشترکند، ناخودآگاه یاد این جمله می یافتم :
"مردها هیچ وقت بزرگ نمیشوند! "
جمله را در ذهنم می کاوم و شاید به زعم خودم تحلیلش می کنم؛ مردها نوعی نیاز در درونشان هست که بازتاب بیرونی آن تلاش برای اثبات خود است. نمی دانم میتوانم ذهنیاتم را درست بیان کنم یا نه، ولی احساس می کنم مردها و پسران جوان بسیار تلاش می کنند برای تصاحب واژه مرد، حتی از همان کودکی هم از اینکه بشنوند: "تو دیگر مرد شده ای" لذت میبرند. در نوجوانی و جوانی تمام تلاش خود را می کنند تا به اطرافیان بفهمانند که مرد شده اند. شاید روی آوردن بعضی ها به سیگار و امثالهم برای اثبات مرد شدن نوعی انحراف در ارضای این نیاز طبیعیشان باشد. شنیدن جمله "تو مرد زندگی من هستی" از همسرشان، بی نهایت خشنودشان می کند.
خلاصه ماجرا و این همه آسمان و ریسمان به هم بافتن میشود اینکه شاید این رفتارهای مردها و حتی این جمله که "مردها هیچ وقت بزرگ نمی شوند" برمیگردد به همان چیزی که اسمش را میگذارند "کودک درون"، گویا در مردها بیشتر رشد میکند!
پ.ن.1: البته این ها تراوشات ذهنی بود که خودم هم تقریبا سر در نیاوردم چه گفتم! شما هم زیاد سعی نکنید :)
پ.ن.2: الان که یک بار دیگر نوشته ام را مرور کردم، حس کردم خیلی شبیه به گزارشات پایان سریال مسافران شده است! بد نیست گاهی از زاویه دید این گزارشات هم به اطرافمان نگاه کنیم و حتی بد نیست گاهی پایان این سریال را ببینیم و در مورد آنچه میشنویم فکر کنیم...
تسنیم